Giuseppe Tomasi di Lampedusa (1896-1957) z końcem 1953 roku, nie będąc jeszcze autorem głośnego, wydanego pośmiertnie "Lamparta", zaczął pisać własną, oryginalną historię literatury angielskiej. Impulsem do jej napisania stały się prywatne wykłady, które Lampedusa wygłosił dla zaprzyjaźnionych studentów uniwersytetu w Palermo. Traktował je jako terapię psychiczną, pozwalającą mu wydobyć się ze stanu wyczerpania nerwowego i długotrwałego przygnębienia, którego powodem było zrujnowanie przez alianckie naloty bombowe wiosną 1943 rodzinnego pałacu w Palermo i śmierć w roku 1946 matki, Beatrice, z którą od dzieciństwa czuł się szczególnie mocno związany.  Roczny cykl wykładów (od grudnia 1953 do stycznia 1955 roku) został podzielony na pięć części, z zachowaniem porządku chronologicznego; wyjątek stanowiła część pierwsza, poświęcona niemal w całości Szekspirowi, którego Lampedusa uważał za "najchlubniejsze imię w dziejach ludzkości".  Żona pisarza wspominała, że Lampedusa "nigdy nie wyjeżdżał z domu, nie zabierając z sobą jednego z tomów Szekspira, u którego szukał pocieszenia, kiedy spotykało go coś przykrego".