Marcin Borowicz i Andrzej Radek są głównymi bohaterami powieści Stefana Żeromskiego pt. „Syzyfowe prace”.
Obaj chłopcy pochodzili z małych wsi - Gawronek i Pajęczyn Dolnych. Bohaterowie byli jedynakami i po ukończeniu szkół elementarnych trafili do gimnazjum w Klerykowie.
Marcin był synem zubożałego szlachcica, a Radek biednego fornala. Młody Borowicz był otoczony wielką miłością ze strony rodziny. Matka bardzo motywowała syna do nauki, rozpieszczając go przy tym. Chłopak był zadbany i otoczony wielką troską. Jego kolega nie miał tak łatwo. Nie doznawał miłości rodzicielskiej, wychował się praktycznie sam. Jego rodzice nie potrafili okazać mu uczuć, jedyną osobą, która go nimi darzyła był jego pierwszy nauczyciel Paluszkiewicz.
Borowicz był zawsze bardzo uczuciowy, ogromnie kochał matkę. Kiedy zginęła jego rodzicielka z początku nie odczuł jej śmierci. Uświadomił to sobie dopiero po powrocie do „pustego” domu. O jego subtelności, już jako młodego człowieka, świadczyło zachowanie wobec Biruty, swej młodzieńczej miłości. Pod wpływem sprytnych rusyfikatorów zapomniał o swym kraju, języku, historii, o krwi przelanej w obronie wolności. Po incydencie na języku polskim na pierwszym miejscu stawiał on jednak patriotyzm. Nie umiał on trzeźwo oceniać rzeczywistości, niekiedy brakowało mu odwagi i siły woli. Wielką wartością była dla niego wiara. Przypadkiem widział księdza wyrzucającego za kark znienawidzonego inspektora szkolnego. Udał się też do kościoła z wewnętrznej potrzeby podziękowania za szczęśliwy koniec zmartwień związanych ze strzelaniem z pistoletu w parku.
Jędrek wcześnie nauczył się radzić ze swymi problemami i jak na swój wiek był bardzo samodzielny. Uwielbiał swego nauczyciela, na prośbę, którego uczył się i nie zaniedbywał szkoły. Był bardzo zdolny i ciekawy świata. Nie brakowało mu odwagi i uporu. Gdy pan Paluszkiewicz zachorował na gruźlicę i zmarł, zadbał o swego ucznia zapisując mu wszystkie swoje oszczędności na jego dalszą naukę. Chłopiec był przeraźliwie smutny, lecz pamiętał, co mu mówił wykładowca i się nie załamał. Zawsze próbował dopiąć swego celu i nawet mu się to udawało. Mimo młodego wieku rozumiał, że wiedza będzie poszerzać jego horyzonty i pozwoli mu obrać jakiś własny styl życia. Był cierpliwy. Kochał bardzo naukę, na którą zarabiał dając korepetycje. Nigdy nie uległ rusyfikacji mimo wielu nacisków.
Oceniam obu chłopców na plus. Byli oni pozytywnymi bohaterami, od których możemy się dużo nauczyć. Nie poddali się rusyfikacji mimo wielu presji i wywarli na mnie swoimi czynami wielkie wrażenie.