Podróże Guliwera (1726), powieść J. Swifta, będąca satyrą na społeczeństwo i rodzaj ludzki. Pisarz dokonał tu miażdżącej krytyki sądownictwa, ustroju parlamentarnego, polityki, nauki i filozofii XVIII-wiecznej Anglii. W swojej wędrówce Lemuel Gulliwer odwiedza kolejno: wyspę Liliputów, której mieszkańcy mierzą po 15 cm wzrostu, kraj olbrzymów – Brobdingnag, gdzie bohater staje się lalką małej dziewczynki, a później osobliwością dworu, wyspę Laputę rządzoną przez postrzelonych uczonych, Glubbdubdribu, siedlisko jasnowidzów i nekromantów, oraz kraj Luggnaggów, gdzie przebywają ludzie skazani na nieśmiertelność. Ostatni etap podróży wiedzie przez ojczyznę Houyhnhnmów, pięknych, mądrych i cnotliwych koni, którym służą Jahusi, odrażające ludzkie istoty, symbol zdegenerowanej człowieczej natury, przeciwstawionej szlachetności zwierząt. Po powrocie do kraju przygnębiony Guliwer większość czasu spędza w stajni. Polskie tłumaczenia dzieła, łączącego cechy powieści podróżniczej, satyry prozą i powieści filozoficznej, dokonał M. Słomczyński.