Mamy tu do czynienia ze specyficzna biografią jednego z królów Francji, Ludwika Świętego. Jak to sam autor określił, jest to antybiografia. Bo nie chodzi tutaj o panowanie króla ani o wiek XIII w którym panował.  Ale o przedstawienie na przykładzie Ludwika Świętego i jego czasów mentalności ludzi owej epoki. Le Goff interesuje się chociażby rytuałami królewskimi. XIII stulecie, zwane niekiedy stuleciem Ludwika Świętego, nie pociągało historyków tak bardzo jak XII wiek, twórczy i pełen fermentu, czy też XIV wiek, pogrążający się w wielkim kryzysie jesieni średniowiecza. Ludwik IX – pośrodku między swym dziadem Filipem Augustynem a wnukiem Filipem Pięknym, którzy ściągnęli na siebie całą uwagę historyków – jest ku naszemu zaskoczeniu najmniej znanym z wielkich królów średniowiecznej Francji (…) Przedmiotem mojej pracy nie jest panowanie Ludwika Świętego ani Ludwik Święty i jego królestwo, ani Ludwik Święty i świat chrześcijański, ani też Ludwik Święty i jego czasy, choć siłą rzeczy poruszam te tematy. W rozważaniach o świętym królu muszę czasem bardziej szczegółowo i dogłębnie zająć się jakąś rozległ dziedziną: dzieje się tak dlatego, że obok cesarza Fryderyka II był on w połowie XIII stulecia najwybitniejszą osobowością w życiu politycznym chrześcijańskiej Europy. O ile jednak Fryderyk II, uważany dziś za jednego z prekursorów nowoczesnego państwa, pozostał na uboczu, zafascynowany śródziemnomorskim pograniczem kulturowym, o tyle Ludwik IX geograficznie, chronologicznie, ideologicznie był najbardziej centralną spośród wielkich postaci trzynastowiecznego chrześcijaństwa. Stąd zrodziła się myśl napisania jego biografii. Nie było to jednak takie proste.