Johannes Jorgensen (ur. 6 listopada 1866 w Svendborgu (Fionia), zm. 29 maja 1956 tamże) – pisarz duński. Autor nastrojowych poezji lirycznych (1887—1892), przeszedł później do symbolizmu, który szerzył również teoretycznie w czasopiśmie „Taarnet” (1893—1895), co przygotowało jego nawrócenie na katolicyzm (1895). Duch religii katolickiej przenika jego późniejsze utwory poetyckie: („Wyznanie” (1894), „Poezje” (1898); „Z głębi” (1909); „Bijące źródło” (1920), oraz powieści („Dzień sądu ostatecznego” (1897), „Ewa” (1901), „Święty ogień” (1902). Poczytne są jego powieści wojenne „Klokke Roland” (1915) i „Lew Flandrii” (1919). Także w publicystyce działał w duchu katolickim („Beuron” (1896); „Kłamstwa i prawdy życiowe” (1896), tłum. pol.; „Księga o Goethem” (1913); „Św. Franciszek z Asyżu” (1907), tłum. pol.). Autobiografia: „Mit livs legende” (1919). Wybór pism 1915, 7 tomów. Wydał ponadto m.in.: „Min Livslegende” (1928), „Alver nerb jaerget” (1920), „Italiensk” (1922), „Don Bosco” (1929), „Som en Kaerte” (1931).