Summa theologiae (Suma teologii, często też Suma teologiczna) – jedno z głównych dzieł filozoficzno-teologicznych świętego Tomasza z Akwinu, a zarazem jedno z głównych dzieł średniowiecznej filozofii i teologii.

Powstawała w latach 1268-1273. Z zamierzenia była pomyślana jako kompendium całej teologii dla początkujących teologów. Jest ona jednak bardziej encyklopedią teologiczną niż typowym podręcznikiem. Składa się z czterech części:

• Prima pars (I) - o Bogu jako Stwórcy, o Trójcy Świętej; o stworzeniu, zagadnienia antropologiczne - traktat o człowieku[1];
• Prima secundae (I-II) - o człowieku i jego dążeniu do szczęścia: sprawności, cnoty, dary i owoce Ducha Świętego, Błogosławieństwa, definicje grzechu i wady, o prawie Starego i Nowego Testamentu oraz o prawie świeckim, o łasce;
• Secunda secundae (II-II) - cd. o człowieku, zagadnienia teologii moralnej szczegółowej: omówienie poszczególnych cnót, darów Ducha Świętego, grzechów i wad w odniesieniu do wszystkich wiernych i do poszczególnych grup i stanów;
• Tertia pars (III) - O Chrystusie, Wcieleniu, Kościele i sakramentach. Trzeciej części Tomasz nie zdołał dokończyć przed śmiercią w 1274 r., uczynili to jego uczniowie. Uczony rozpoczął jej pisanie w prawdopodobnie w Paryżu pod koniec zimy 1271–1272 roku, a następnie kontynuował w Neapolu. 6 grudnia 1273 roku Tomasz, pod wpływem pewnego tajemniczego doświadczenia, zaprzestał pisania. Trzecia część Sumy była wtedy na etapie traktatu o pokucie (III q.90)