Racjonalność wiary chrześcijańskiej, będąca podstawowym zagadnieniem encykliki Fides et ratio, uwidacznia się m.in. w zbieżności stanowisk, jakie wobec określonych problemów zajmuje człowiek, kierujący się wiarą, oraz ktoś, kto przynajmniej metodycznie unika argumentów płynących z wiary. Na płaszczyźnie szeroko pojmowanej wiedzy naukowej człowiekiem wiary jest – ex definitione – teolog, który winien prowadzić swe rozważania „w wierze”. Filozof natomiast, również ex definitione, winien uznawać jedynie te tezy, które da się uzasadnić na drodze naturalnego poznania. Exemplum takiej zbieżności, dającej do myślenia, są dwie teorie poznawania cudzych stanów psychicznych, które (bez dwudziestu lat) dzieli siedem wieków. Pierwszą z nich odnajdujemy w teologicznych tekstach św. Tomasza z Akwinu, drugą – w ściśle filozoficznym artykule Romana Ingardena O poznawaniu cudzych stanów psychicznych. W niniejszym opracowaniu przedstawię najpierw oba ujęcia interesującego nas tu zagadnienia, a potem sformułuję szereg uwag, wskazujących na komplementarność wiary i rozumu.