Dalsze losy bohaterów "Dzieci Arbatu", a więc przede wszystkim Saszy Pankratowa, zesłanego na Daleką Północ nad Angarę, i jego moskiewskich kolegów, pokazane na szerokim tle wydarzeń politycznych 1935 roku. Dalsza wnikliwa analiza sylwetki Stalina i ludzi z jego najbliższego otoczenia. Procesy polityczne; czystki; najwyższe wyroki. Budzące grozę rządy Jagody i Jeżowa w NKWD.
1. Dzieci Arbatu, Tom I - 311 s. 2. Dzieci Arbatu, Tom II - 282 s. 3. Trzydziesty piąty i później, Tom I - 253 s. 4. Trzydziesty piąty i później, Tom II - 309 s. Rybakow Anatolij - w 1934 został aresztowany przez NKWD i zesłany na Syberię. Pod koniec zsyłki pracował jako pracownik transportowy. Podczas II wojny światowej pełnił funkcję dowódcy czołgu. Po wojnie rozpoczął działalność literacką. Debiutował w roku 1948, publikując powieść dla młodzieży pt. Kordzik. Jego najpopularniejsze dzieło to powieść Dzieci Arbatu, na którą składają się cztery części. Pierwsza, od której pochodzi tytuł całości, opisuje życie w okresie poprzedzającym tzw. wielką czystkę (1933-1934) i w trakcie jej trwania poprzez pryzmat doświadczeń zwykłych obywateli. W cyklu Dzieci Arbatu można zauważyć wyraźne związki z biografią samego autora. Na przykład główny bohater, Sasza Pankratow, podobnie jak on zostaje zesłany na trzy lata na Syberię. Chociaż powieści zostały napisane w latach sześćdziesiątych (1966), to publikacji w ZSRR doczekały się dopiero w roku 1987 (na druk zezwolono w latach 1966 i 1978, ale w obu przypadkach zezwolenie zostało cofnięte przez władze sowieckie). Kolejne tomy cyklu ukazywały się w latach 1988 (Trzydziesty piąty i później), 1990 (Strach), 1996 (Proch i pył). Po upadku Związku Radzieckiego autor wyjechał do USA i tam też opublikował Wspomnienia. Zmarł w 1998 roku. Został pochowany na Cmentarzu Kuncewskim w Moskwie. "Dzieci Arbatu" to najgłośniejsze bodaj dzieło literackie okresu radzieckiej "pieriestrojki". Powieść, złożona w wydawnictwie w 1966 roku, ponad dwadzieścia lat czekała na publikację, krążąc od redakcji do redakcji i obrastając w legendę. Wydrukowana w 1987 roku, z miejsca stała się sensacją nie tylko w ZSRR, gdzie ogłoszono ją książką roku, lecz i za granicą. Ta wielka epicka powieść ukazuje Związek Radziecki w latach 1933-1934, przy czym obraz życia tzw. szarych ludzi — studentów, urzędników, działaczy partyjnych różnych szczebli, kołchoźników, zesłańców — splata się z relacją o aparacie władzy tamtych czasów, przede wszystkim zaś z próbą narysowania portretu samego Stalina, przeniknięcia jego psychiki, sposobu myślenia, motywów postępowania. Wątek Saszy Pankratowa — komsomolca, który z błahego, a właściwie sfingowanego powodu został uwięziony, a następnie zesłany na Syberię — ma bezpośrednie źródła w biografii autora.
