Stanisław Pyjas żył w PRL jak wolny człowiek i swoją wolnością zarażał innych. Dlatego zginął, samotny i bezbronny, a jego ciało podrzucono nad ranem w pustej bramie. Ale nie wystarczyło go zamordować, trzeba było odebrać mu dobre imię, zabić pamięć. Kłamstwo nie tylko zacierało ślady zbrodni, miało także obrzydzić ofiarę, sprofanować żałobę. Lista uczestników tego drugiego zabójstwa jest długa, tak jak ich wysiłki na długo okazały się skuteczne. Nadal nie wiemy wszystkiego, nadal nie możemy rozplątać tajemnic sprzed dwudziestu czterech lat. Ale historia jest cierpliwa. I nigdy nie przebacza w imieniu tych, którzy oczekują sprawiedliwości. Odkrycie prawdy o śmierci Stanisława Pyjasa, bohatera niepodległej Polski, jest obowiązkiem wobec pokolenia, które korzysta z owoców jego zwycięstwa.