Słownik polszczyzny Jana Kochanowskiego jest,  po Słowniku języka Adama Mickiewicza oraz  Słowniku języka Jana Chryzostoma Paska, trzecim  ukończonym  słownikiem  języka autora. Struktura  artykułu hasłowego uzależniona jest od tego, czy przedmiotem opisu jest leksem autosemantyczny czy synsemantyczny. Obejmuje ona wyraz hasłowy, opis i dokumentację tekstową. Opisy, w zależności od swoistości danego hasła oraz liczby poświadczeń danego wyrazu w tekstach J. Kochanowskiego, są objętościowo zróżnicowane − od  jednego wiersza do paru stron. Po wyrazie hasłowym podawane są  znaczenia tego leksemu (lub jego funkcje), po każdym z nich są numery odsyłające do dokumentacji tekstowej. W dalszej części opisu zostały  umieszczone połączenia wyrazowe i znaczenia kontekstowe, przysłowia, porównania, szeregi, przeciwstawienia, rekcja, szyk,  rzadkie formy fleksyjne, pozycje rymowe oraz informacja o tym, czy dany wyraz występuje w prozie. W Słowniku polszczyzny Jana Kochanowskiego podana jest pełna dokumentacja przykładowa z tekstów poety. Źródłami słownika są głównie pierwodruki utworów (w tym te, które zostały wydane przez IBL jako poszczególne tomy Dzieł wszystkich J. Kochanowskiego, tzw. Wydania sejmowego). Przykłady są cytowane w transliteracji, z zachowaniem oryginalnej interpunkcji i ortografii. Końce wersów oznaczane są pionową kreską. Niekiedy dodawane są też ujęte w nawiasy objaśnienia, poprawki, warianty tekstowe etc. Cytaty w części przykładowej są podawane w stałym porządku  źródeł  i numerowane – tak więc numer ostatniego cytatu wskazuje równocześnie liczbę wystąpień danego wyrazu hasłowego w tekstach J. Kochanowskiego. Główną  zaletą słownika jest to, że pokazuje, jak i jakim słownictwem posługiwał się pierwszy wielki polski poeta.  Taki zbiór danych może zostać szeroko wykorzystany przez badaczy zainteresowanych historią polskiego języka poetyckiego czy śledzeniem zmian w swoistym dla literackiej polszczyzny językowym obrazie świata.