Niewielu myślicieli podejmowało problemy polityczne i etyczne XX wieku z taką wnikliwością i intelektualną pasją jak Hannah Arendt. Nieodparcie pociągało ją rozumienie, nadawanie sensu wydarzeniom historycznym, politycznym i kulturowym. W Salonie berlińskim, wyborze niepublikowanych za jej życia tekstów z lat 1930–1954, prezentuje się jako myślicielka zanurzona w ideach egzystencjalnych, kontynuatorka ruchu umysłowego pojmującego myślenie zawsze w związku z istnieniem.  Druga grupa zebranych tu tekstów to rezultat jej długoletnich badań nad problematyką „winy niemieckiej”, odpowiedzialności Niemców za Holocaust. Hannah Arendt mówi między innymi o egzystencjalizmie, nazizmie, odpowiedzialności i winie, miejscu religii we współczesnym świecie, naturze totalitaryzmu.  Eseje składające się na Salon berliński pozwalają śledzić rozwój Arendt jako filozofki i myślicielki oraz dowodzą, że jej idee i opinie ciągle pozostają tak samo prowokujące i przełomowe jak na początku jej kariery.