Pod pojęciem leków roślinnych rozumie się środki lecznicze, których składniki stanowi wyłącznie materiał roślinny, np. surowce pocięte lub sproszkowane, wydzieliny roślin (olejki, balsamy, żywice), soki (jak alona i manna) lub wyciągi, głównie alkoholowe. Środkami roślinnymi nie są natomiast przetwory homeopatyczne, a także zdefiniowane składniki roślinne, jak np. mentol, eugenol, tymol, czyste alkaloidy i glikozydy, escyna, kawaina, cynaryna i wiele innych oraz antybiotyki naturalne. Pojęcie leku roślinnego jest przyjęte na płaszczyźnie międzynarodowej i zgodne z postanowieniami WHO. Ziołolecznictwo (fitoterapia, fitofarmakologia) – dział medycyny i farmakologii zajmujący się wytwarzaniem leków ziołowych z naturalnych bądź przetworzonych surowców uzyskiwanych z roślin leczniczych oraz ich stosowaniem w profilaktyce i terapii chorób. Pojęcie to jest również używane dla określenia gałęzi medycyny alternatywnej zajmującej się leczeniem preparatami roślinnymi. Ziołolecznictwo zajmuje się poznaniem właściwości roślin leczniczych, w tym: mechanizmów działania leków roślinnych na organizmy żywe, metabolizmu zawartych w nich substancji czynnych dawkowania sporządzonych z nich preparatów ewentualnych działań niepożądanych interakcji zachodzących pomiędzy lekami syntetycznymi a produktami ziołowymi Fitoterapia wiąże się również z poszukiwaniem nowych leków roślinnych oraz odkrywaniem nowych zastosowań fitoterapeutycznych znanych już roślin leczniczych (np. na podstawie danych etnofarmakologicznych). Ziołolecznictwo jest bardzo rozpowszechnione wśród nieuprzemysłowionych społeczeństw. Jest głównym składnikiem wszystkich tradycyjnych systemów medycznych (medycyny ludowej), przede wszystkim ze względu na niski koszt pozyskania surowców leczniczych oraz ich naturalne występowanie.