Jerzy Ziomek (ur. 7 sierpnia 1924 w Dąbrowie Górniczej, zm. 13 października 1990) – polski historyk literatury. Od 1949 roku należał do PZPR[1]. Doktorat uzyskał na Uniwersytecie Wrocławskim w 1951 jako uczeń Tadeusza Mikulskiego. Karierę akademicką rozpoczął we Wrocławiu, jednocześnie pracował także w IBL PAN. Od 1953 był związany z Uniwersytetem im. Adama Mickiewicza, gdzie pracował do końca życia, w ostatnich latach pełniąc funkcję kierownika Katedry Teorii Literatury. Zajmował się głównie okresem Odrodzenia, a także Oświecenia, teorią literatury i literaturą współczesną. Napisał ponad 200 prac – najbardziej znane to obszerna synteza Renesans (1973) i mniejsza Literatura Odrodzenia (1987, w serii wydawniczej "Dzieje Literatury Polskiej"), Wizerunki polskich pisarzy katolickich (1963), Powinowactwa literatury (1980), Retoryka opisowa (1990) i wydane już po jego śmierci Prace ostatnie (1994). Opracował Psałterz Dawidów Jana Kochanowskiego i wybór pism Biernata z Lublina. Odznaczony m.in.: Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi i Medalem Komisji Edukacji Narodowej