Zaburzenie odżywiania pojawia się wtedy, gdy jedzenie i masa ciała stają się centralnymi obiektami zainteresowania, temu podporządkowana jest cała aktywność jednostki.

Do najczęściej spotykanych w praktyce klinicznej zaburzeń odżywiania należą:

Anoreksja- celowe dążenie do utraty wagi, związane z lękiem przed otyłością i utratą kontroli nad impulsem jedzenia. Polega na postępującym ograniczaniu ilości spożywanych pokarmów, obsesyjnym myśleniu o jedzeniu i silnej presji na bycie doskonałym w różnych aspektach życia m.in. w zakresie własnego wyglądu i wagi ciała, ale także w sferze edukacji, pracy zawodowej czy relacjach interpersonalnych.

Bulimia - napady żarłoczności polegające na spożywaniu w krótkim czasie ogromnej ilości wysokokalorycznego pożywienia, a następnie przeczyszczaniu się lub stosowaniu intensywnych ćwiczeń fizycznych. Charakterystyczne jest poczucie winy spowodowane objadaniem się i chęć uzyskania ulgi poprzez pozbycie się pokarmu. Bulimii często towarzyszy niska samoocena, obniżony nastrój, niechęć do działania i poczucie braku sprawczości.

Kompulsywne objadanie się - wiąże się z nadmiernym spożywaniem kalorycznych pokarmów, częstym stosowaniem różnorakich diet odchudzających, powstrzymywaniem się od jedzeniaw obecności innych osób, wycofywaniem się z życia towarzyskiego, postępującym zmęczeniem i brakiem energii. Osoba systematycznie przybiera na wadze i staje się otyła. Często towarzyszy temu zły stan psychiczny wynikający z braku kontroli nad jedzeniem i przyrostem masy ciała. Osoby cierpiące na to zaburzenie nieprawidłowo interpretują bodźce płynące z własnego ciała, mylą emocje z głodem. W wyniku tego każde napięcie emocjonalne, a nawet przyjemne  emocjonalnie wydarzenie, staje się powodem sięgania po jedzenie