Kasper Drużbicki herbu Nałęcz, (ur. 6 stycznia 1590 w Drużbicach, zm. 2 kwietnia 1662[1] w Poznaniu) – polski duchowny katolicki, jezuita, kaznodzieja, rektor szkół, pisarz, mistyk. Autor pism o tematyce ascetyczno-mistycznej.Pochodził z rodziny szlacheckiej (herbu Nałęcz)[1]. Do zakonu jezuitów wstąpił 14 sierpnia 1609 w Krakowie. Święcenia kapłańskie przyjął w 1621 w Poznaniu. W zakonie obejmował ważne stanowiska, m.in. był prowincjałem polskim (1629–1633, 1650–1653), rektorem i mistrzem nowicjatu w Krakowie (1626–1629, 1641–1644), rektorem Kolegium Jezuickiego w Kaliszu (1633–1634), instruktorem III probacji w Jarosławiu (1634–1636), rektorem w Ostrogu (1638–1641) i Poznaniu (1644–1647, 1657–1662). Był również wykładowcą retoryki i poetyki w jezuickich kolegiach we Lwowie i Lublinie. Gruntownie wykształcony, biegle znał Biblię. Znał mistykę nadreńską. Miał doświadczenia mistyczne. Zainicjował Uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa, stając się w Europie prekursorem kultu Serca Chrystusa na długo przed objawieniami św. Małgorzaty Marii Alacoque w Paray-le-Monial. Prozaik epoki baroku.