Prawa wielkich liczb – seria twierdzeń matematycznych (jedno z tzw. twierdzeń granicznych) opisujących związek między liczbą wykonywanych doświadczeń a faktycznym prawdopodobieństwem wystąpienia zdarzenia, którego te doświadczenia dotyczą. Najprostsza i historycznie najwcześniejsza postać prawa wielkich liczb to prawo Bernoulliego sformułowane przez szwajcarskiego matematyka Jakoba Bernoulliego w książce Ars Conjectandi (1713). Prawo Bernoulliego orzeka, że: „Z prawdopodobieństwem dowolnie bliskim 1 można się spodziewać, iż przy dostatecznie wielkiej liczbie prób częstość danego zdarzenia losowego będzie się dowolnie mało różniła od jego prawdopodobieństwa.” Bernoulli nazwał je „złotym twierdzeniem”, ale matematycy przyjęli dla niego nazwę „twierdzenie Bernoulliego”. Dopiero w 1835 francuski naukowiec Siméon Denis Poisson opisał je pod nazwą „prawo wielkich liczb”. Obecnie znane jest pod nazwami „twierdzenie Bernoulliego” i „prawo wielkich liczb”, jednak ta druga nazwa jest częściej stosowana.