Zjawiska rozpraszania zabudowy, w szczególności tego niekontrolowanego, określanego również mianem „rozlewania”, oraz jej koncentracji, zwłaszcza tej nadmiernej, są przedmiotem dyskusji i studiów wielu dyscyplin, w tym: urbanistyki, architektury, ekonomii czy geografii. Świadczy to między innymi o tym, że wnikliwe badanie tych zjawisk wymaga podejścia interdyscyplinarnego. Należy przyznać, że wielorakość perspektyw, z jakich jest postrzegany badany przedmiot, różnorodność podejść i metod wykorzystywanych w procesie badawczym sprawiają, że poznanie istoty badanego przedmiotu staje się pełniejsze. To zaś z kolei prowokuje do postawienia pytania o to, czy rozpraszanie i koncentracja zabudowy posiada na tyle doniosły kontekst prawny, by stać się przedmiotem naukowej refleksji także i z jurydycznego punktu widzenia.