Przedmiotem niniejszej książki są dzieje fotografii w literatturze polskiej od II połowy XIX wieku po czasy najnowsze. Zaprezentowane zostają wyłącznie te utwory, które pokazując fotografię, czynią to w sposób wymagający znajomości zarówno szerszego kontekstu tekstualnego (czy intertekstualnego), jak i kulturowego (np. antropologicznego, etycznego, itp.). Temat ten w literaturze polskiej implikuje przynajmniej trzy kwestie. Pierwsza dotyczy pragnienia, dlatego jej realizacja rozgrywa się w obrębie relacji emocjonalnych, jakim towarzyszą utrwalone wizerunki najbliższych. Druga związana jest z epistemologicznym wymiarem zdjęcia, którego percepcja i wizualizacja przynosi bohaterom określoną wiedzę (lub samowiedzę). Trzeci wątek koncentruje się wokół zagadnień temporalnych oraz tantalogicznych (a także eschatologicznych), pokazując, w jaki sposób fotografia dokumentuje zanikanie ludzkiej egzystencji.