Pożoga. Wspomnienie z Wołynia 1917-1919 – powieść autobiograficzna napisana przez Zofię Kossak-Szczucką w 1922 roku. Opisuje wydarzenia na Wołyniu w czasach rewolucji lutowej oraz październikowej, podczas okupacji niemieckiej Ukrainy, oraz konflikt zbrojny Polski i Ukrainy. Autorka mieszkała w Nowosielicy. Narratorka (Zofia Kossak-Szczucka) przedstawia piękno krajobrazów kresowych. Autorka opisuje swój dom – dwór w Nowosielicy, skromny, ciepło urządzony, kolorowy, pełen pięknych kilimów. Dwór położony był w ogromnym, pięknym parku. W pobliżu znajdował się gotycki pałac o surowym wyglądzie, niezamieszkany. Przed wybuchem wojny majątek – pałac i park kupili Potoccy z Antonin, jedni z najpotężniejszych rodów na Kresach. Narratorka opisuje okolice – dalej położone były Łaszki, za Łaszkami Semerynki i inne majątki ziemskie o długiej tradycji. Między wzgórzami w dole, w okręgu położone były wsie. Mieszkał w nich „lud rosły i krzepki, śpiewający najpiękniejsze w całym świecie pieśni, leniwy i senny, ale sennością żywiołu, gotowego w każdej chwili powstać huraganem.” Lud żył w zgodzie z ziemiaństwem polskim, czego nie potrafili osiągnąć panowie rosyjscy. Funkcjonariusze wojskowi żyli w przyjaznych stosunkach z inteligencją polską. Ziemiaństwo polskie mogło rządzić się według uznania, pod warunkiem nie edukowania szlachty zagonowej i chłopów. Rozbudzanie wśród niższych warstw świadomości narodowej było surowo karane przez rząd rosyjski. Jedynie religia chroniła szlachtę zagonową przed zupełnym schłopieniem i rusyfikacją. Kierunek szkolnictwa był wyraźnie antypolski. Na kresach w dworach zauważało się jeszcze duże przywiązanie właścicieli do służby i odwrotnie. Służba nazywana była „familią” i słowo to całkowicie oddawało rodzinne stosunki, jakie łączyły ją z właścicielami dworu. Życie w dworach kresowych płynęło ludziom spokojnie i cicho, w harmonii z naturą. Zofia Kossak-Szczucka, później Zofia Kossak-Szatkowska, de domo Kossak, primo voto Szczucka, secundo voto Szatkowska (ur. 10 sierpnia 1889 w Kośminie, zm. 9 kwietnia 1968 w Bielsku-Białej) – polska powieściopisarka, współzałożycielka dwóch tajnych organizacji w okupowanej Polsce: Frontu Odrodzenia Polski oraz Rady Pomocy Żydom Żegota.Była córką Tadeusza Kossaka (brata bliźniaka Wojciecha) i Anny Kisielnickiej-Kossakowej, siostrą stryjeczną satyryczki Magdaleny Samozwaniec, poetki Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej i malarza Jerzego Kossaka oraz wnuczką Juliusza Kossaka. W większości publikacji jako data jej narodzin figuruje rok 1890; po dotarciu do nieznanych wcześniej dokumentów okazało się, że przyszła na świat rok wcześniej. Dzieciństwo i młodość spędziła na Lubelszczyźnie i na Wołyniu. Na początku uczyła się w domu, potem w 1906 pracowała jako nauczycielka w Warszawie. Zgodnie z tradycją rodzinną w latach 1912–13 studiowała malarstwo w Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie, a potem rysunek w École des Beaux-Arts w Genewie. W 1915 roku wyszła za mąż za Stefana Szczuckiego i zamieszkała z mężem w Nowosielicy na Wołyniu. Tam, w 1916 na świat przyszedł ich pierwszy syn Juliusz. Rok później, w 1917 drugi, Tadeusz. Tam też w 1917 przeżyła z rodziną okres krwawych wystąpień chłopskich oraz najazd bolszewicki. Spisane wspomnienia z tego okresu, wydane w 1922 roku pod tytułem Pożoga, były jej właściwym debiutem literackim. W 1923 r., po śmierci męża we Lwowie, autorka przeniosła się z synami do rodziców. Zamieszkała we wsi Górki Wielkie na Śląsku Cieszyńskim. 14 kwietnia 1925 ponownie wyszła za mąż, za oficera WP Zygmunta Szatkowskiego. W 1926 na świat przyszedł jej trzeci syn, Witold Szatkowski, a umarł pierworodny, Juliusz Szczucki. W 1928 urodziła córkę, Annę Szatkowską. W roku 1932 została odznaczona nagrodą literacką województwa śląskiego. W 1935 umarł jej ojciec, Tadeusz Kossak. W 1936 otrzymała Złoty Wawrzyn Akademicki Polskiej Akademii Literatury, najważniejszej instytucji polskiej kultury okresu międzywojnia, a w 1937 została odznaczona Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.