Zdzisław Mączeński (ur. 14 października 1878 w Spytkowicach, zm. 17 czerwca 1961 w Grybowie) – polski architekt. Pracę zawodową rozpoczął w 1897 roku w biurze restauracji katedry na Wawelu, pod kierunkiem Sławomira Odrzywolskiego. W latach 1900-1915 pracował w biurze Józefa Dziekońskiego w Warszawie, gdzie brał udział w projektowaniu 70 kościołów oraz wykonał 39 projektów budowlanych. Od roku 1906 poza uczestnictwem w zespole Józefa Dziekońskiego podjął własną pracę, projektując i realizując kościoły, m.in. w Limanowej (1909, realizacja 1910-1918), Mąkoszynie (1914), Książnicy (1914), Kąclowej (1926-29), św. Szczepana w Krakowie (1926), Siedlcu k. Łęczycy (1927), Bystrzycy (1932-35), Wysowej (1936-39), Matki Bożej Różańcowej na Bródnie w Warszawie (1937), Kaplicy na Podjaworzu w parafii Grybów (po 1945), szkoły i budynki użyteczności publicznej, w tym m.in. Gmach Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego w Warszawie przy alei Szucha (1927–1930), Izbę Przemysłowo-Handlową przy ul. Wiejskiej 10 (1929). Był autorem projektu odbudowy budynku Banku Handlowego przy ul. Czackiego (1947–1949). Zaprojektował też budynki mieszkalne, m.in. w Warszawie przy ul. Lwowskiej 10, Szpitalnej 4, Wiejskiej 18, Narbutta 7, zespół domów na ul. Raszyńskiej oraz kamienicę przy ul. Puławskiej 26/26a. Był współzałożycielem i współprojektantem zespołu urbanistycznego Spółdzielnia Profesorów Wydziału Architektury Politechniki Warszawskiej w Warszawie przy ul. Górnośląskiej i Myśliwieckiej, który dziś w całości znajduje się pod nadzorem konserwatorskim. Ogółem był autorem projektów i realizacji ponad 70 obiektów. Laureat wielu konkursów architektonicznych. Otrzymał 10 nagród I stopnia (w tym w 1909 za kościół w Limanowej, w 1927 za budynek MWRiOP – dzisiejszy MEN i w 1930 ex aequo za kościół pw. Opatrzności Bożej), 3 nagrody II stopnia oraz nagrody III stopnia i wyróżnienia. W 1935 został odznaczony Złotym Wawrzynem Akademickim Polskiej Akademii Literatury. W okresie międzywojennym był jednym z czołowych architektów warszawskich, stosował zmodernizowane formy klasyczne i wykorzystywał walory dekoracyjne materiałów budowlanych. Wydał wiele prac naukowych oraz podręczników akademickich, takich jak Podręcznik budownictwa, 1945, Elementy i detale architektoniczne, 1956. Wartość tych prac potwierdza wydanie w 1998 roku reprintu monografii Elementy i detale architektoniczne, bez żadnych poprawek. Poradnik zawiera wiadomości ogólne dotyczące projektowania poszczególnych ustrojów budowlanych. Część pierwsza obejmuje zagadnienia dotyczące budynków w stanie surowym, część druga - roboty wykończeniowe.