Wojsko Polskie na Wschodzie – polskie formacje wojskowe formowane w Rosji w latach 1914–1920.

W momencie wybuchu I wojny światowej w sierpniu 1914 wśród młodzieży polskiej powstała myśl stworzenia własnej armii. Ówczesne warunki nie pozwalały jednak na działania w tak szerokim zakresie. Ograniczano się więc początkowo do tworzenia oddziałów ochotniczo-partyzanckich przy poszczególnych armiach rosyjskich.

Aprobatę władz rosyjskich uzyskała dopiero inicjatywa Witolda Ostoja-Gorczyńskiego. W telegramie z 18 października 1914 szef sztabu-Stawki generał Nikołaj Januszkiewicz wyraził zgodę na formowanie oddziałów polskich. Czynności organizacyjne zaczął Gorczyński w Brześciu i w Chełmie, a następnie kontynuował w Puławach, gdzie powstał „Legion Puławski”. Dalszy napływ ochotników umożliwił podjęcie prac organizacyjnych związanych z formowaniem w Lublinie drugiego oddziału, zwanego „Legionem Lubelskim”, a także dwóch szwadronów ułanów. Oficjalnie formacje te nosiły nazwę „Legionów Polskich”.

Władzę zwierzchnią nad wszystkimi formacjami legionowymi przejęło dowództwo 104 Brygady Pospolitego Ruszenia z generałem Piotrem Szymanowskim na czele. Istniejące oddziały legionowe potraktowano jako formacje pospolitego ruszenia i odpowiednio przemianowano: Legion Puławski na 739 Drużynę Nowoaleksandryjską[a], Legion Lubelski na 740 Drużynę Lubelską, oba zaś szwadrony na 115 i 116 sotnie konne. 20 lipca 1915 brygadę rozwiązano, a strzelców Drużyny Lubelskiej zaczęto wykorzystywać jako uzupełnienie stanów osobowych walczącej Drużyny Nowoaleksandryjskiej.

Jesienią 1915 rozpoczęły się starania o przekształcenie legionów w większą polską formację wojskową. Pułkownik Jan Rządkowski i adiutant cara rotmistrz Adam hrabia Zamoyski uzyskali zgodę Mikołaja II, by resztki Legionu przenieść do Bobrujska i rozpocząć rozbudowę polskich formacji wojskowych. Ocalały skład Legionu Puławskiego i żołnierze z 740 Drużyny Lubelskiej stały się zawiązkiem Brygady Strzelców Polskich (BSP).