W XVIII wieku do Rzeczypospolitej przeniknęły idee oświecenia, które w połączeniu z dziedzictwem sarmackim dały początek oryginalnemu oświeceniu polskiemu. Przyczynili się do tego przede wszystkim: pijar Stanisław Konarski, biskupi Załuscy i król Stanisław Leszczyński. Komisja Edukacji Narodowej stale współpracowała z najwybitniejszymi filozofami francuskimi: d'Alambertem, Rousseau i Condillaciem. Ten ostatni napisał dla niej podręcznik w 1780 roku. Najwybitniejszymi przedstawicielami oświecenia w polskiej filozofii byli: Jan Śniadecki (1756-1830), wróg metafizyki i empirysta oraz Stanisław Staszic (1755-1826) i Hugo Kołłątaj (1750-1812), którzy na ideach oświeceniowych opierali pracę nad rozwojem kraju. Filozofia Kanta napotkała w Polsce silny opór ze względu na skrajnie antymetafizyczny rys polskiej myśli tamtych czasów. Kanta znał osobiście Jan Śniadecki, ale krytykował go za próbę rehabilitacji metafizyki. Pierwszym, który o Kancie wypowiadał się pozytywnie, był brat Jana, Jędrzej, przedstawiciel szkockiej filozofii zdrowego rozsądku, która na początku XIX wieku zdominowała polskie uniwersytety.