Antoni Michał Emilian Potocki herbu Szeliga (ps. „Jerzy Grot” i A.P. Ordyński) (ur. 17 września 1867 w Kojdanowie, zm. 5 października 1939 w Warszawie) – polski pisarz i krytyk literacki, brat Józefa Karola. Był synem Aleksandra Potockiego i Kasyldy z Jabłońskich. Szkołę średnią ukończył w Mińsku i Warszawie, studia wyższe odbył w latach 1894-1897 w paryskiej Szkole Nauk Politycznych (Ecole des Science Politiques)w Paryżu. Tematem jego pracy była „Kwestia germanizacji na ziemiach polskich w Poznańskiem”. Gdy w 1897 r. w Paryżu powstało Koło Polskie Artystyczno-Literackie, został jego sekretarzem. Był członkiem Ligi Narodowej. W roku 1900 powrócił do Paryża po nieudanym małżeństwie z Marią Przybyłkówną artystką dramatyczną, z którą miał córkę Łucję. W tym okresie działalności (1900- 1917) nazwany został ambasadorem polskiej kultury we Francji. Obok pracy redaktorskiej, publicystycznej i wydawniczej pełnił różne funkcje w organizacjach polonijnych (Komitet Francusko-Polski, Towarzystwo Polskie Literacko-artystyczne; był wiceprezesm w Zarządzie Towarzystwa Pracy Społeczno-Kulturalnej dla Wychodźstwa Polskiego we Francji). W czasie pierwszej wojny światowej był wiceprezesem Związku Narodowego Polskiego. W roku 1931 był komisarzem rządu polskiego na światowej wystawie w Paryżu. Tuż przed wybuchem wojny wrócił do Warszawy i zamieszkał w Hotelu Sejmowym, skąd – wraz z innymi mieszkańcami – został wyrzucony przez Niemców. Był związany z obozem Narodowej Demokracji.