Rozprawa Polska komedia plebejska XVI i XVII wieku wypełnia istotną lukę w badaniach nad dramatem staropolskim i stanowi pierwszą na polskim gruncie monograficzną próbę uchwycenia najważniejszych problemów w związku z komedią plebejską. Posiada dwie zasadnicze części. Pierwsza dotyczy szeroko pojętej sfery zjawisk przyporządkowanych komedii jako dziedzinie literatury, której dwoisty charakter nigdy nie budził wątpliwości (Komedia plebejska – specyfika gatunku) w powiązaniu z ówczesną kulturą ludową, rolą renesansowych poetyk oraz ośrodków kształtujących oblicze artystyczne plebejuszy. Druga część koncentruje się na technice i jakości artystycznej plebejskiego słowa. Omawiane są problemy związane z użytymi środkami wyrazu w powiązaniu z wybranymi aspektami retorycznymi. Autor rozprawy wychodzi ze słusznego założenia, że poetyka w oderwaniu od retoryki jest niepełna i uboga, a przez to nie daje pełnego wyobrażenia o skali twórczych umiejętności plebejskich artystów. Zgodnie zresztą z zaleceniami, jakie pojawiają się we współczesnych badaniach literackich, aby obie sfery zagadnień rozpatrywać w miarę możności razem. (ze wstępu)