Przenoszenie zmian w koniunkturze
zewnętrznej (światowej) do polskiej
gospodarki w okresie międzywojennym
dokonywało się zarówno poprzez mechanizm
międzynarodowego rozprzestrzeniania
się zmian cen, jak i mechanizm
międzynarodowego rozprzestrzeniania
się zmian dochodu, przy czym znacznie
istotniejsze było działanie tego pierwszego.
Zmiany cen zewnętrznych pociągały
za sobą zmiany poziomu zysków
i płac w dziedzinach realizujących część
produkcji na rynkach zewnętrznych,
a poprzez to zmiany popytu globalnego
na rynku wewnętrznym. Zmiany wielkości zatrudnienia i produkcji za
granicą wywierały na gospodarkę Polski
wpływ generalnie słabszy niż zmiany
cen. Reakcje poszczególnych elementów
struktury gospodarczej Polski na
cykliczne zmiany popytu i cen zewnętrznych
były niejednakowe. W przypadku
Polski mieliśmy do czynienia zarówno
z reakcjami przystosowawczymi typu
cenowego i mnożnikowego (dochodowego)
to jednak reakcje te nie występowały
w czystej postaci. Czynnikiem
komplikującym był przede wszystkim
sektor na wpół naturalnej gospodarki rolnej.
Zmiany koniunktury zewnętrznej nie
prowadziły w tym przypadku do zmian
poziomu produkcji i zatrudnienia. Z drugiej
jednak strony przenoszenie koniunktury
poprzez cykliczne zmiany cen
zewnętrznych i zmian ich relacji do cen
wewnętrznych nie przebiegało w Polsce
w sposób całkowicie zgodny z wyjaśnieniem
cenowym. Spadek cen zewnętrznych
nie pociągnął za sobą w sposób
automatyczny i bezpośredni obniżenia się
poziomu cen wewnętrznych (krajowych
i importowanych). Czynnikiem to powodującym
był przede wszystkim wysoki
stopień zmonopolizowania kluczowych
gałęzi polskiej gospodarki.