Pierwsza monografia scenicznej twórczości Macieja Szukiewicza (1870-1943), która weryfikuje powszechnie funkcjonujący sąd o marginalnej pozycji krakowskiego artysty w kulturze Młodej Polski i dwudziestolecia międzywojennego. Ten zapomniany obecnie poeta, prozaik, dramaturg, krytyk teatralny i historyk sztuki odegrał ważną rolę we wstępnej fazie polskiego modernizmu, inicjując wiele różnorodnych przedsięwzięć organizacyjnych i artystycznych w Krakowie. Jego dorobek odzwierciedla charakter ówczesnych tendencji teatralnych, zarówno w zakresie formy, jak i podejmowanej problematyki. Jako ambitny dramaturg innowator chętnie korzystał z uniwersalnego języka baśni, przedstawiając świat w sposób antynaturalistyczny, w świecie historii zaś tropił ślady współczesności, równocześnie z pasją wnikliwego obserwatora realisty portretował zastaną rzeczywistość, starając się zarazem konstruować spójną wizję człowieka i otaczającego go świata. Próba całościowego oglądu teatralnej działalności artysty prowadzi do stwierdzenia, że Maciej Szukiewicz w pełni zasługuje na to, by wpisać jego nazwisko w liczny poczet twórców, którzy wnieśli swój oryginalny wkład w kształtowanie się nowoczesnego modelu dramatu.