Zaginione cywilizacje: Atlantyda, królestwo Majów; masowe przypadki śmierci przypisywane głodowi czy zarazom – w chwili obecnej wyjaśnienie tych zagadkowych wydarzeń jest banalnie proste – wszystko to dzieło… wampirów. A, uściślając, Szkarłatnych, żerujących bezlitośnie na ludziach, wśród których przyszło im żyć.  Ta fascynująca i całkiem (nie)prawdopodobna koncepcja jest dziełem Lary Adrian. Jej „Pocałunek o północy” nie jest jednak naukową rozprawą na temat przyszłości rasy krwiopijców, ale wciągającą opowieścią o walce złego z gorszym. Nie brak tu oczywiście miłości, bo - jak wiadomo - magnetyczny urok wampirów jest bezdyskusyjny. Zwłaszcza, jeśli jest się Dawczynią Życia - jak Gabrielle Maxwell, z pozoru zwyczajna dziewczyna, obdarzona ponadprzeciętnym zmysłem obserwacji i stojąca u progu kariery fotograficznej.  Klub La Notte o lekko dekadenckiej nucie stał się początkiem końca jej starego życia i otworzył przed nią wrota do mrocznego świata nocy. Przypadkowo Gabrielle jest świadkiem brutalnego morderstwa - tyle tylko, że nikt nie chce jej uwierzyć. Zdjęcia zrobione telefonem komórkowym nie są wiarygodnym materiałem dla policji, a na dodatek w pobliżu klubu nie znaleziono ani zwłok, ani nawet śladów krwi. Dopiero odwiedzający dziewczynę w domu funkcjonariusz Lucan Thorne wykazuje zaangażowanie w sprawie i oddaje do analizy słabej jakości obraz grupy mężczyzn rozszarpujących ciało. Tyle tylko, że Lucan nie jest policjantem, ale Wampirem patrolującym ulice Bostonu i Wojownikiem walczącym w słusznej sprawie. Celem jego i pozostałych członków Zakonu jest eliminacja jak największej liczby Szkarłatnych, którzy stanowią zagrożenie dla pokoju, z trudem osiągniętego przez Rasę.