Autor, znany badacz (a i po części wyznawca) antypedagogiki teoretycznej, tym razem przedstawia się jako twórca swoistej filozofii terapeutycznej mającej na celu nie tylko zmienić nas jako rodziców czy wychowawców, ale której głównym zadaniem byłoby wyzwolenie nas z przeszłości naszego dzieciństwa, którego negatywne reminiscencje skutecznie blokują nasze dorosłe życie w szczęściu, a także utrudniają poprawny kontakt z dziećmi oraz z innymi dorosłymi. Studiowanie antypedagogiki budzi dość sprzeczne uczucia: niepokoju i radości, lęku i zachwytu, podziwu i przerażenia, ufności i niewiary. Autor ujawnia spór o antypedagogikę w dwóch płaszczyznach: zewnętrznej, czyli z odbiorcami i użytkownikami jej wytworów i wewnętrznej, czyli z jej współtwórcami, uczestnikami i kontynuatorami. Autor jest pierwszym w świecie promowanym z antypedagogiki doktorem nauk filozoficznych.