Rudolf Carnap (1891-1970) był czołowym inicjatorem i wykonawcą programu radykalnej przemiany filozofii, wysuniętego w pierwszej połowie ubiegłego stulecia przez myślicieli krytycznych wobec tradycyjnej problematyki i metod tej dyscypliny. Główną ideą tego programu było uwolnienie filozofii od balastu źle sformułowanych zagadnień metafizycznych (nazwanych pseudo-problemami) oraz takich, które ze swej natury należą do obszaru badań szczegółowych nauk empirycznych, i skupienie uwagi na logicznej analizie aparatu pojęciowego nauki. Owocem tej idei stał się trzon współczesnej filozofii, na który składa się filozofia języka i filozofia nauki. Prace Carnapa zebrane w niniejszym tomie powstały w okresie, w którym (pod wpływem Alfreda Tarskiego) rozszerzył on problematykę swoich badań nad językiem, pierwotnie skupionych na zagadnieniach składni, o zagadnienia semantyczne: kwestie dotyczące zasad opisu znaczenia wyrażeń językowych. Przedstawiona tu metoda takiego opisu, nazwana metodą ekstensji i intensji, może być wzorcem efektywności i elegancji w formułowaniu i rozwiązywaniu skomplikowanych problemów teoretycznych. Jest też przykładem realizacji Carnapowskiego postulatu, by te spośród mglistych pojęć i tez tradycyjnej filozofii, które zasługują na przetrwanie, uzdrowić przez ich eksplikację, tj. przez przełożenie ich na ścisłe i owocne pojęcia lub tezy nowoczesnej refleksji nad poznawaniem świata.