Pisma krytyczne i polityczne Tom 2

Mochnacki Maurycy/ Pisma krytyczne i polityczne, Tom I -  489 str. Mochnacki Maurycy/ Pisma krytyczne i polityczne, Tom II - 383 str. Maurycy Mochnacki (ur. 13 września 1803 w Bojańcu, zm. 20 grudnia 1834 w Auxerre) – polski działacz i publicysta polityczny, jeden z teoretyków polskiego romantyzmu, pianista. Był uczestnikiem i kronikarzem powstania listopadowego – napisał Powstanie narodu polskiego w roku 1830 i 1831. Członek Związku Wolnych Polaków i Towarzystwa Patriotycznego.Wychowanie odebrał w domu rodzicielskim a chcąc być przyjętym na studia przez kilka miesięcy uczęszczał w Warszawie do liceum. Studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego. Na kilkanaście dni przed złożeniem magistrowskiego examinu, we własnym mieszkaniu, napadnięty przez policjanta i zelżony, gdy chciał napaść odeprzeć, porwany do więzienia, z rozkazu W. Xięcia przez 40 dni pod gołym niebem, z największymi zbrodniarzami przeznaczony do robót publicznych w ogrodzie belwederskim. Z rozkazu Księcia Konstantego został relegowany z uniwersytetu i zabroniono zatrudniać go w urzędach publicznych. W latach 1823-1824 był więziony przez Rosjan za przynależność do Związku Wolnych Polaków (M. Podczaszyński napisał, że został uwięziony za przynależność do gminy akademickiej Towarzystwa Patriotycznego) . W areszcie w klasztorze karmelitów zredagował pod naciskiem rosyjskich władz śledczych memoriał, godzący w podstawy polskiego szkolnictwa w Królestwie, potępił w nim pisma wolnościowe i zachęcał władze carskie do podejmowania środków represyjno-administracyjnych. W latach 1825-1829 był współwydawcą miesięcznika naukowego" Dziennika Warszawskiego" (Podczaszyński napisał, że Mochnacki pracował w redakcji zaledwie sześć miesięcy, ze względu na zakaz jego zatrudniania w instytucjach publicznych). Pod groźbą ponownego aresztowania nakazano mu podjąć pracę w biurze cenzury, jednak tak wszystko robił w brew zamiarom rządu, że go z razu strofowano po kilkakroć na piśmie, a potem wygnano z biura, jako niegodnego zaufania rządu. W latach 1826-1830 pracował w redakcji Izydy Polskiej, początkowo jako tłumacz a następnie jako kollaborator głównego wydawcy. Wraz z Ksawerym Bronikowskim najpierw założył Gazetę Polską, której był redaktorem od grudnia 1827 do grudnia 1829 a następnie Kurier Polski, do którego pisał prawie codziennie artykuły, aż do czasu wybuchu powstania listopadowego. W rękopisach rozchodziło się po kraju bardzo poczytne pismo Głos obywatela z ziemi zabranej. Wraz z bratem Kamilem, słuchaczem Szkoły Podchorążych, brał udział we wszystkich spiskach młodzieży wojskowej organizowanych przeciw Mikołajowi I. Od stycznia 1829 należał do Sprzysiężenia Piotra Wysockiego. Po wybuchu powstania listopadowego na krótko (kilka dni) utworzył klub rewolucyjny będący w opozycji do Lubeckiego. Wtedy to, jako argumentu przeciwko Mochnackiemu użyto "pisma karmelickiego" i faktu zatrudnienia w biurze cenzury. Na początku 1831 założył nowy, wydawany bardzo krótko, dziennik Nowa Polska. W numerze 22 z 26 stycznia 1831 pisał (pisownia oryginalna)