Teodor Parnicki – polski pisarz, autor powieści historycznych i historyczno-fantastycznych. Oficjalnym debiutem Parnickiego była powieść historyczno-biograficzna Aecjusz, ostatni Rzymianin (1936), w napisaniu kontynuacji przeszkodził mu wybuch wojny. Kilka lat później, przebywając w Jerozolimie, napisał i wydał Srebrne Orły (1943). Oba te utwory należą do najpopularniejszych, a zarazem stosunkowo najłatwiejszych w dorobku pisarza. W latach 50. i 60., tzw. „okres meksykański”, powstały najważniejsze powieści historyczne Parnickiego, m.in. Koniec Zgody Narodów, Słowo i ciało oraz trylogia Twarz Księżyca. Kolejne powieści Parnickiego cechuje ewolucja w kierunku autotematyzmu, autobiografizmu i fantastyki naukowej. Teodor Parnicki był także najważniejszym krytykiem i teoretykiem powieści historycznej od czasów Józefa Ignacego Kraszewskiego. Począwszy od lat 30. XX wieku, w swoich licznych szkicach i wykładach postulował odnowę gatunku, której sam się zresztą podjął, ale – jak sam przyznawał – nie podołał. Wierzył, że o historii można pisać w sposób inny, niż robił to Henryk Sienkiewicz i polemice z powieścią sienkiewiczowską poświęcił wiele uwagi. Był znawcą literatury rosyjskiej i radzieckiej.