Lesia Ukrainka urodziła się w Zwiahlu w Imperium Rosyjskim w rodzinie ukraińskiej inteligencji. Jej matką była pisarka Ołena Pcziłka, a wujem – językoznawca i historyk Mychajło Drahomanow. Wykształcenie zdobyła w domu, gdyż od dzieciństwa chorowała na gruźlicę kości. Debiutowała w 1884 roku dwoma wierszami opublikowanymi w lwowskim czasopiśmie „Zoria". Oprócz licznych wierszy opublikowała również kilkanaście dramatów. Jej twórczość była odbiciem silnych emocji i duchowego niepokoju, a jednocześnie wiary w zwycięstwo dobra i sprawiedliwości. Czując się spadkobierczynią kultury europejskiej, często nawiązywała do starożytności, a także do współczesnych sobie prądów literatury zachodniej. W jej dziełach wyraźnie widoczne są rysy symbolizmu. Za najdoskonalszy z utworów Lesi Ukrainki uważa się dramat poetycki Lisowa pisnia (Pieśń lasu). Jako krytyczka literacka, Lesia Ukrainka opublikowała szereg artykułów poświęconych historii i współczesności literatury europejskiej, w tym polskiej. Jest również autorką licznych przekładów na ukraiński, m.in. Homera, Heinego, Hugo, Byrona i Mickiewicza. W życiu prywatnym długo nie zaznała szczęścia. W 1901 r. zmarł jej pierwszy ukochany Serhij Merżynśkyj. Dopiero pod koniec życia wyszła za mąż za etnologa Kłymenta Kwitkę, związek ten jednak – jako mezalians – nie został zaakceptowany przez jej matkę. W tym samym czasie do gruźlicy dołączyła choroba nerek. Lesia Ukrainka zmarła podczas pobytu w sanatorium w Surami. Jej grób znajduje się na Cmentarzu Bajkowym w Kijowie.