Pierwsza "nadziemna" krajowa edycja wielkiego zmarłego na emigracji w USA pisarza. Mistrzowska, wysublimowana proza. Tematycznie mieści się w nurcie "kresowym". Opisuje przedwojenną rzeczywistość Wschodniej Galicji, Podola i Wołynia oraz wojenne przeżycia pisarza we Francji. Skalą talentu Zygmunt Haupt sytuuje się blisko takich pisarzy jak Bruno Schulz czy, z innej strony, Włodzimierz Odojewski (...) Teksty Haupta (trudno mi nazwać je opowiadaniami sensu stricte) są niesforne w swojej niczym nieskrępowanej wolności. Za nic mają konstrukcję, dramaturgię, ciągłość myśli, za nic mają grzeczną strukturę zdań... Robią co chcą. Niepodobne do innych. Osobne. Haupt opowiada, ale wywołując jakby wewnętrzną strukturę zdarzeń, wspomnień, opisywanych miejsc daje nam wrażenie, że jakby samo się opowiadało, jakby to wszystko samo do nas przemawiało. Dlatego czytając miałam wrażenie obcowania z nagim światem, tak pięknym, że dech zapiera, z emocjami tak żywymi, że serce boli, ze wspomnieniami jakby tu i teraz przeżywanymi. A te zdania... jak te zdania płyną niekończącym się strumieniem, nagle niespodziewanie zmieniają podmiot, albo w połowie myśli skręcają w inną stronę jakby zorientowały się, że obrały zły kierunek... Jest w tej tekstach coś hipnotycznego, ale uwaga! nie ma tu żadnej łatwizny. To proza ciężka jak drożdżowe ciasto, mało bakalii i mało kruszonki i do tego ktoś zapomniał...