Treść książki podzielona jest na trzy główne rozdziały: -Pierwsza wielka epoka szabli polskiej - od połowy XV do końca XVIII wieku, -"Co nam obca przemoc wzięła, szablą odbierzemy" - czyli szabla polska i szable obce w polskim ręku w epoce zaborów, -Druga wielka epoka szabli polskiej - wiek XX. Dr Włodzimierz Kwaśniewicz, twórca i dyrektor Lubuskiego Muzeum Wojskowego w Zielonej Górze od ponad 25 lat zajmuje się badaniami z zakresu bronioznawstwa. Swoje prace poświęcił m.in. broni palnej, uzbrojeniu ochronnemu oraz broni białej. Wśród tej ostatniej szczególne miejsce zajmuje szabla – autor badał m.in. szable należące do znanych Polaków. W jego dorobku znalazła się także książka Pięć wieków szabli polskiej (wyd. 1993 r.), wznowiona kilka lat później pod nowym tytułem Dzieje szabli w Polsce. Drugie wydanie tej pozycji ukazało się w zeszłym roku nakładem oficyn wydawniczych Bellona i Rytm. W tego typu pozycjach niezbędne jest odpowiednie wprowadzenie, tłumaczące bogatą terminologię i aspekty konstrukcyjne dotyczące budowy szabli polskiej. Autor spełnia to wymaganie skutecznie, w zwięzły sposób, przy wykorzystaniu ilustracji przedstawiając najistotniejsze elementy konstrukcyjne szabli. Ze strony czytającego wymagana jest odrobina skupienia i wyobraźni technicznej, by mógł już spokojnie analizować kolejne typy broni białej. Po wstępie teoretycznym Kwaśniewicz prezentuje genezę pojawienia się w Polsce szabli i zdobywanie przez nią późniejszej uprzywilejowanej pozycji. Wreszcie jednak rozpoczyna się zasadnicza część książki — analiza poszczególnych typów szabli polskiej. Zaznaczyć trzeba jednak, że zainteresowanie autora oscyluje wokół dwóch kategorii szabel: konstrukcji polskich lub oprawionych na sposób polski, oraz szabel obcych w polskim ręku (chodzi tu przede wszystkim o część szabel XIX- i XX-wiecznych). Charakterystyki poszczególnych typów poprzedzone są wstępem prezentującym genezę powstania lub wdrożenia danych szabel do użytku w wojsku polskim. Następnie każdy model jest szczegółowo analizowany — począwszy od wymiarów, poprzez konstrukcję rękojeści aż do napisów fabrycznych umieszczanych na głowni. W tym miejscu przydaje się podstawowa wiedza zdobyta podczas lektury pierwszych stron. Niezbędne są w tym miejscu ilustracje dołączone do tekstu właściwego. Szczególnie w wypadku szabel Rzeczpospolitej szlacheckiej autor stara się wprowadzać typologię oraz zestawiać różne rodzaje tego samego typu szabli. Oprócz zagadnień typowo bronioznawczych autor stara się także poruszyć kwestię ornamentyki szabel polskich. W części dotyczącej epoki nowożytnej przedstawia szczególne typy broni o bogatej ornamentyce, tzw. batorówki, zygmuntówki czy janówki tudzież szable upamiętniające uchwalenie Konstytucji 3 maja. W dalszej części wykładu nie unika prezentacji szabli wyjątkowych: należących do ważnych postaci historycznych, szabel ozdobnych (np. nagród prezydenckich z okresu II RP) czy też wykwintnych karabel polskich z warsztatu Ignacego Höfelmajera. Wśród mnogości egzemplarzy można znaleźć szable wyjątkowe jeśli chodzi o napisy na nich umieszczone, na czele z najciekawszą z nich: szablą austriacką szeregowego kawalerii wz. 1904 należącą do ułana-malarza Henryka Szczyglińskiego, na której widnieje 7-strofowy wiersz-inskrypcja.