Okupacja niemiecka ziem polskich 1939–1945[1] – system policyjno-wojskowej[2] administracji niemieckiej wprowadzony na terytorium państwowym Rzeczypospolitej Polskiej, zajętym w wyniku agresji zbrojnej przeciwko Polsce podjętej przez III Rzeszę w dniu 1 września 1939 oraz po podziale terytorium RP w wyniku niemiecko-sowieckiego układu o przyjaźni i granicy z dnia 28 września 1939 (będącego nawiązaniem do paktu Ribbentrop-Mołotow z 23 sierpnia 1939).

Zobacz w Wikicytatach kolekcję cytatów Okupacja niemiecka ziem polskich (1939–1945)

Polska w czasie II wojny światowej poniosła największe straty biologiczne i materialne w stosunku do liczby mieszkańców pośród państw koalicji antyhitlerowskiej. Życie straciło 6 mln 28 tys. obywateli polskich. Jednak tylko 11% (644 tys.) zginęło wskutek działań wojennych. 5 mln 380 tys. to ofiary akcji eksterminacyjnych okupanta. Z nich 22% zginęło w więzieniach, obozach koncentracyjnych i innych miejscach zagłady. Kalectwu fizycznemu uległo w czasie okupacji 530 tys. ludzi,a kalectwu psychicznemu 60 tys. Na gruźlicę zachorowało ponad przeciętny poziom zachorowań 1 mln 140 tys. ludzi, liczba urodzin zmniejszyła się o 1 mln 215 tys. osób. Niemieccy okupanci wysiedlili 2 mln 478 tys. osób, na roboty przymusowe do Rzeszy i innych państw okupowanych wywieźli 3 mln osób[3].

Polska poniosła ogromne straty materialne, których wysokość wynosiła 48 688,9 mld dolarów według wartości z 1938 roku. Zniszczenia wojenne miały katastrofalny wpływ na dochód narodowy, którego wartość spadła w 1945 roku do 38,2% wartości dochodu przedwojennego. Równie wielkie były straty Polski w zakresie kultury, oświaty i nauki. Hitlerowcy zniszczyli lub zrabowali 43% dorobku kulturalnego Polski. Niemal doszczętnie zniszczono instytuty badawcze, towarzystwa naukowe i fundacje[4].