Pax Europea Dzieje systemów międzynarodowych

Pax Europea to próba ujęcia stosunków międzynarodowych w Europie - między kongresem wiedeńskim i wybuchem I wojny światowej - jako systemu. W spojrzeniu Wandycza jest miejsce i na grę dyplomatyczną wielkich mocarstw, i na forces profondes - "głębsze warstwy procesu zmian": oddziaływanie ideologii (romantyzmu, liberalizmu, socjalizmu, nacjonalizmu), rewolucji przemysłowej, zmiany społeczne i mentalnościowe z nią związane, rosnący wpływ opinii publicznej i środków jej wyrazu (prasy). W owej głębszej perspektywie Autor przedstawia założenia i funkcjonowanie systemu "Świętego Przymierza", "koncertu europejskiego", systemu Bismarcka i wreszcie systemu przeciwstawnych przymierzy, które prowadzą już wprost do I wojny światowej. Podkreślenie znaczenia ogólnych prądów i dążenie do uchwycenia cech systemowych dyplomacji nie oznacza, jak pisze Wandycz, iż nie przywiązuje on wagi do roli wybitnych jednostek, jak Metternich, Camillo Cavour, Napoleon III, Disraeli, Bismarck czy Wilhelm II. Pod piórem wybitnego historyka ożywają wielkie postaci europejskiej dyplomacji i odsłaniają się jej ukryte znaczenia. Piotr Stefan Wandycz - urodził się w 1923r. w Krakowie; w okresie II wojny służył w Centrum Wyszkolenia Artylerii w Szkocji, gdzie szkolił żołnierzy 1 dyw. panc. gen. Maczka. Studia historyczne w Cambridge i London University uwieńczył doktoratem w 1951 r.; wtedy także nawiązał stałą współpracę z "Kulturą". Od 1951 r. w Stanach Zjednoczonych, gdzie ostatecznie objął katedrę historii na Yale University (od 1966 do 1997, kiedy przeszedł na emeryturę). W swych badaniach koncentruje się na dziejach dyplomacji polskiej i stosunków międzynarodowych Europy Środkowej i Wschodniej. Autor wielu dzieł, które zyskały już status klasycznych monografii w historiografii światowej - m.in. France and her Eastern Allies: 1919-1925; Soviet-Polish Relations: 1917-1921; The Lands of Partitioned Poland; The United States and Poland; The Twilight of French Eastern Alliances; The Price of Freedom. Czynny uczestnik życia naukowego i kulturalnego polskiej emigracji, m.in. jako jeden z kierowników Polskiego Instytutu Naukowego w Nowym Jorku, a także spiritus movens paryskich "Zeszytów Historycznych". Jest doktorem honorowym m.in. Sorbony, UJ i Uniwersytetu Wrocławskiego.