Jop Franciszek (1897-1976), biskup opolski Urodził się 8 października 1897, w rodzinie Jana i Rozalii z Karbowniczków. Do szkoły elementarnej uczęszczał w Słupii Nowej, następnie do gimnazjum rosyjskiego w Warszawie (Szejmina). W 1914 roku zgłosił się do seminarium duchownego diecezji sandomierskiej. W 1919 otrzymał święcenia subdiakonatu z rąk bpa Pawła Kubickiego. Następnie został skierowany na studia prawnicze na Uniwersytecie Gregoriańskim (Gregorianum) w Rzymie. Święcenia kapłańskie otrzymał 29 sierpnia 1920 z rąk bpa Mariana Ryxa. 17 lipca 1922 złożył egzamin doktorski. Powrócił do kraju 6 września 1922, podjął pracę dydaktyczną w seminarium sandomierskim jako wykładowca prawa kanonicznego. Pełnił obowiązki sekretarza kurii i notariusza sądu biskupiego. 23 października został kanclerzem kurii sandomierskiej. 29 października 1932 wszedł do Diecezjalnej Rady Instytutu Akcji Katolickiej. 14 kwietnia 1933 mianowany został kanonikiem honorowym kapituły katedralnej. W czasie wojny znalazł się w gronie księży uprawnionych do zarządzania diecezją w razie aresztowania ordynariusza. 24 października 1945 prekonizowany na bpa tytularnego daulieńskiego, a pomocniczego sandomierskiego (nominację ogłoszono w 1946). Konsekrowany był w katedrze sandomierskiej 19 maja 1946, święcenia przyjął z rąk bp Jana Kantego Lorka, bp Czesława Kaczmarka i bp F. Sonika. 28 kwietnia 1951 papież Pius XII wyznaczył go na rządcę obszaru kościelnego Śląska Opolskiego. Z powodu oporu władz pozostał w Sandomierzu. Był zdecydowanym przeciwnikiem udziału duchownych w Komisji Księży przy ZBoWiD. Po usunięciu abpa E. Baziaka z Krakowa, został wybrany 13 grudnia 1952 na wikariusza kapitulnego archidiecezji krakowskiej. W Krakowie pozostał do 3 grudnia 1956. Podczas nieobecności gospodarza nie wprowadził żadnych zmian. Mimo dwóch wikariuszy „pozytywnych” dla władz, rządy sprawował sam. Zorganizował uroczyste obchody 700-lecia kanonizacji św. Stanisława. Po odwilży październikowej mógł objąć rządy w Opolu. Uroczysty ingres nastąpił 16 grudnia 1956. Jego pierwszą decyzją było przywrócenie na dawne stanowiska księży usuniętych przez władze w czasach stalinowskich. 23 lutego 1957 powierzył obowiązki wikariusza generalnego ks. Henrykowi Grzondzielowi. Dbał o rozwój seminarium w Nysie oraz o rozwój duszpasterzy wysyłając ich na studia specjalistyczne (w pierwszej kolejności m.in. ks. Alfonsa Nossola). Reaktywował Wydawnictwo Świętego Krzyża w Opolu, wznowił wydawanie Wiadomości Urzędowych Kurii Biskupiej Śląska Opolskiego. Brał udział w czterech sesjach Soboru Watykańskiego II. W swojej diecezji realizował ogólnopolskie programy: Wielkiej Nowenny, Obchodów Millenium Chrztu Polski. W stosunku do władz państwowych był stanowczy i konsekwentny. Występował przeciwko represjom wobec ludności śląskiej – przywrócił usuniętych księży w swoim pierwszym zarządzeniu, prowadził liczne interwencje w związku z poborem alumnów do wojska (głównie powoływano autochtonów – Ślązaków). Pielęgnował również tradycyjne pielgrzymki stanowe na Górę św. Anny. Starał się powstrzymać wyjazd młodego duchowieństwa opolskiego do RFN. Zmarł 24 września 1976 po wielomiesięcznej chorobie. Jego doczesne szczątki spoczęły w katedrze pw. Podwyższenia Krzyża Świętego.