Jest to analiza ostatniego filmu wielkiego reżysera Luisa Buňuela, Mroczny przedmiot pożądania. Autora tej analizy zainteresowały trzy problemy, stanowiące istotę procesu przemiany samego Buňuela, a zarazem będące wyznacznikami współczesności. Pierwszy problem to zmiana nastawienia starego surrealisty wobec wcześniejszych własnych manifestacji artystycznych na temat miłości. Tak również następowała zmiana samoświadomości epok, aż współczesność ujrzała nagle falsyfikaty pojęcia "miłość". Drugi problem to uchwycenie zasady symetrycznego podobieństwa pomiędzy gwałtem indywidualnym związanym ze sferą intymną, a gwałtami społeczno-politycznymi uprawianymi przez terrorystyczne grupy. Trzeci problem został usymbolizowany przez Buňuela artystyczną decyzją obsadzenia postaci uwodzicielskiej kobiety przez dwie, skrajnie inne fizycznie i psychicznie, aktorki grające na przemian tę samą rolę. Buńuel ma nam tyle do powiedzenia o samej tajemnicy bytu, nie dlatego forma Jego wywodu staje się uboga, dyskretna. I przez to - przewrotność stylu osiąga swe apogeum. I przez to - zostaje również osiągnięta harmonia. To tajemniczy paradoks - ujawniony w tej książce. Tok analizy - odwołującej się do przebiegającego w czasie fenomenu projekcji filmowej - sam staje się swoistym "czasem ekranowym" tej książki. Poznawanie dzieła przebiega w procesie, opartym o improwizację i wyodrębnienie dużych fragmentów reprezentatywnych. Daje to analizie samoistne życie. Daje to Czytelnikowi nieodparte przeżycie ruchu wyobrażeń i myśli oraz wrażenie odnajdywania osobistej prawdy. Ta książka jest ostentacyjną próbą, a nie kresem dociekań. Jest zaproszeniem Czytelnika do wspólnictwa, a nie "ściągawką" dla tych biernych, roztargnionych przez naszą współczesność. Ostatni sen Buňuela - zdaje się przypuszczać autor tej książki - to połączenie nadziei i szyderstwa, szyderstwa i nadziei.