Wincenty Granat (ur. 1 kwietnia 1900 w Ćmielowie, zm. 11 grudnia 1979 w Sandomierzu) – polski duchowny katolicki, profesor doktor habilitowany, pisarz, pedagog, teolog, dogmatyk, rektor KUL. Sługa Boży Kościoła katolickiego, wykładowca Wydziału Teologii Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego.W swoich pracach podejmował bardzo szeroki zakres tematyczny, także te zagadnienia, które pojawiły się w minionych wiekach np szesnastowieczny spór o naturę łaski skutecznej. Podkreślał szacunek dla Tradycji chrześcijańskiej. Ukazywał życiowe wartości dogmatów chrześcijańskich. Podejmował kwestie problematyczne współczesnej teologii np. pytanie o psychiczną jedność Boga i człowieka w osobie Chrystusa. W swoim głównym dziele Dogmatyka Katolicka omówił większość zagadnień teologii dogmatycznej, korzystając z metody scholastycznej.

Autor wielu haseł do Encyklopedii Katolickiej, a także szeregu prac książkowych o charakterze filozoficzno-teologicznym, w tym monumentalnej Dogmatyka katolicka T. I-IX Lublin 1959-1967, przepracowanej następnie w duchu II Soboru Watykańskiego i opublikowanej pod tytułem Ku człowiekowi i Bogu w Chrystusie T. I-II, Lublin 1972-1974. Inne ważniejsze prace to: Teodycea, Lublin 1962, Osoba ludzka. Próba definicji, Sandomierz 1961, U podstaw humanizmu chrześcijańskiego, Poznań 1976. Pośmiertnie wydano Wybór pism ks. Wincentego Granata, Warszawa 1984, Personalizm chrześcijański. Teologia osoby ludzkiej, Poznań 1985. Pod jego redakcją ukazały się także prace zbiorowe m.in. Jezus Chrystus. Historia i tajemnica, Lublin 1988 oraz Z zagadnień kultury chrześcijańskiej.

Do grona jego uczniów należy wielu wybitnych teologów polskich m.in. ks. Roman E. Rogowski, ks. Wacław Hryniewicz OMI.