Profesor Odo Bujwid, ojciec polskiej bakteriologii, pobierający nauki od Kocha i Pasteura, jako pierwszy przeszczepił na grunt polski metodę tego ostatniego, dokonując przy tym wiele własnych odkryć. Był świetnym naukowcem, działaczem społecznym i niepodległościowym, wytrawnym humanistą i poliglotą. Osiągnął też duży sukces materialny. A wszystko to zawdzięczał wyłącznie ogromnej sile swego charakteru. Wszak miał przeciwko sobie i marazm, jaki zapanował w polskiej nauce po powstaniu styczniowym, i skrajną nędzę, i zły przykład rodziców, którzy popadli w alkoholizm. W 75. roku życia odstawiony na boczny tor, osamotniony podwójnie: z powodu śmierci żony i z powodu odchodzenia osób jego pokolenia, ukojenie znalazł w pisaniu wspomnień. Książka jest rodzajem lirycznej spowiedzi. Wzrusza, skłania do refleksji nad przemijaniem, ale też buduje, uświadamiając, że człowiek, który ma cel, może być sam dla siebie źródłem niewyczerpanej energii.