Dzieło Onga jest jednym z kamieni węgielnych w zakresie problematyki oralności i piśmienności, ujętej w wymiarze antropologicznym i teoretycznoliterackim. Przedstawia podstawową charakterystykę literackiej oralności, rozpatruje znaczenie pisma dla przekształceń świadomości, rolę druku, zmianę kulturowej orientacji ze słyszenia na widzenie. Uwzględnia problematykę narracji, budowy fabuły i postaci w literaturze ustnej i pisanej. Odnosi się do głównych kierunków metodologicznych w literaturoznawstwie dwudziestowiecznym, od strukturalizmu i amerykańskiej Nowej Krytyki, poprzez teorię aktów mowy i jej teoretycznoliterackie konsekwencje po dekonstrukcjonizm. Słowem prezentuje komplet zagadnień z dziedziny oralności i piśmienności, ta jak zostały one ujęte u początków badań nad tą problematyką.
Z recenzji Małgorzaty Czermińskiej
Praca nad nową edycją tekstu naukowego może stanowić źródło satysfakcji. Radość sprawia konstatacja, że potrzeba wznowienia książki wynikła stąd, że wydanie wcześniejsze zostało zaczytane, zniknęło z obiegu, a więc obudziło zainteresowanie; w tym przypadku na pewno ponad oczekiwania sceptyków. Zarazem to szczęsna okazja, by poprawić wyłowione błędy, których, jak mówią, ustrzec się niepodobna w żadnym ludzkim wytworze.
Józefa Japola, Nowe wydanie uwagi tłumacza