Opowiadania przy ginie z tonikiem

No więc przyjechali do mnie do domu i mówią mi:Pana przerasta pisanie czegoś dłuższego! To, co pan robi, jest godne politowania. []chociaż jeden dłuższy tekścik? Da pan radę?Słuchaj pan, najdłuższy, jaki mam, to ten, o tu. Dopiero był trudny do napisania! Gdy cośmi wychodzi za długie, od razu to porzucam. Rozumiesz pan? Co?I właśnie dlatego prezentuję to, co następuje. Opowiadania przy ginie z tonikiem to klasyka portugalskiej literatury z pograniczasurrealizmu, pełna czarnego humoru i sarkazmu. Zbiór wciąż na nowo odczytywany wswojej ojczyźnie, nigdy wcześniej nie wyruszył na poszukiwanie zagranicznych czytelnikóważ do momentu, gdy grupa przyjaciół i miłośników literatury portugalskiej z Polski dostrzegła wnim odbicie surrealizmu pandemicznego zamknięcia, w którym akurat płynęła ich własnacodzienność. Choć odniesienia polityczne i oczko puszczone w tych opowiadaniach doportugalskiego czytelnika lat 70. XX wieku mogą nie być już oczywiste, pozostaje niezmiennieuniwersalne nowatorstwo kreowanych światów, konstruktów myśli i wyobraźni autora.