Listy katolickie, inaczej nazywane powszechnymi, to siedem pism Nowego Testamentu, które nie należą do epistolarium tradycji Pawłowej. W kolejności ich zamieszczenia w kanonie Pisma Świętego są to: List Jakuba, I List Piotra, II List Piotra, I List Jana, II List Jana, III List Jana oraz List Judy. Sama ich nazwa zbiorowa, przypisana im już w czasach starożytnych, pochodzi z tego, że w większości nie były one skierowane ani do konkretnych wspólnot kościelnych (jak listy Św. Pawła Apostoła), ani do określonych osób, lecz były adresowane do całej grupy wspólnot chrześcijańskich bądź miały charakter listu ogólnego, by nie powiedzieć – okólnego (wyjątkami są II i III List Jana). Ich forma zasadniczo nie odstaje od innych tego typu wypowiedzi datowanych na drugą połowę I wieku po Chrystusie.

Siedem listów, do których komentarze zostały zamieszczone w niniejszym tomie, powinniśmy traktować jako pisma, które ogółowi wyznawców Chrystusa z pierwszych wspólnot Kościoła przekazywały powszechne prawdy wiary i zasady moralne. Aż do pierwszej połowy III wieku ery chrześcijańskiej listy katolickie z różnych względów nie były systematycznie komentowane. Samo też uznanie ich za pisma natchnione, a co za tym idzie, włączenie ich do kanonu Nowego Testamentu było procesem złożonym. Nawet w kwestii kolejności ich umieszczenia panowała znaczna rozbieżność.