Opracowania zebrane w tomie Odpowiedzialność cywilna zostały przygotowane i złożone w hołdzie Profesorowi Adamowi Szpunarowi (1913-2002), jednemu z najwybitniejszych cywilistów polskich XX w., autorowi ponad 600 prac naukowych, aktywnemu członkowi Komisji Kodyfikacyjnej oraz Komisji do spraw Reformy Prawa Cywilnego, wychowawcy wielu pokoleń prawników polskich. Profesor Adam Szpunar rozpoczął swą karierę naukową na Uniwersytecie Jagiellońskim, gdzie ukończył studia prawnicze, zdobył stopień doktora prawa (1935) i habilitował się (1945). Dalsze Jego losy wiązały się z ośrodkiem łódzkim. W 1949 r. został profesorem nadzwyczajnym i kierownikiem Katedry Prawa Cywilnego Uniwersytetu Łódzkiego, którą kierował do chwili przejścia na emeryturę w 1983 r. Pełnił funkcję dziekana Wydziału Prawa i Administracji (1950-1953) oraz rektora Uniwersytetu Łódzkiego (1956-1962). W pierwszą rocznicę śmierci Profesora Adama Szpunara Jego współpracownicy i uczniowie z Katedry Prawa Cywilnego oraz Katedry Prawa Gospodarczego i Handlowego zorganizowali na Uniwersytecie Łódzkim dwudniową konferencję naukową poświęconą odpowiedzialności cywilnej (4-5 grudnia 2003 r.), zajmującej centralne miejsce w zainteresowaniach naukowych Profesora. Oddawana do rąk Czytelników Księga pamiątkowa ku czci Profesora Adama Szpunara zawiera referaty wygłoszone podczas konferencji oraz opracowania młodych cywilistów, w większości uczniów Profesora.

Adam Szpunar (ur. 27 kwietnia 1913 w Krakowie, zm. 3 grudnia 2002) – prawnik cywilista, były rektor Uniwersytetu Łódzkiego. W 1934 roku ukończył prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim. Członek korporacji akademickiej Palestra. Doktoryzował się w końcu czerwca 1935 r. na podstawie pracy o przekazie w kodeksie zobowiązań, przygotowanej pod kierunkiem Jana Gwiazdomorskiego. Za pracę tę (wydaną w 1937 r.) uzyskał stypendium Funduszu Kultury Narodowej, dzięki któremu odbył roczny pobyt w Paryżu (1937/38). Uczestniczył wówczas w wykładach cywilistów tej miary, co Capitant, Demogue czy Niboyet. Pobyt ten umożliwił mu również przygotowanie rozprawy habilitacyjnej poświęconej nadużyciu prawa. W pracy tej zaprezentował wówczas nowoczesną koncepcję celowościowej wykładni prawa cywilnego. Została ona przygotowana jeszcze przed wybuchem II wojny światowej, a kolokwium habilitacyjne miał odbyć w 1940 r. W międzyczasie – od zakończenia studiów do września 1939 r. – pracował w krakowskim oddziale Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa. Po wybuchu wojny, mimo uzgodnienia spotkania z J. Gwiazdomorskim, wiedziony przeczuciem, nie stawił się na otwarciu roku akademickiego 1939/40. Dzięki temu nie został aresztowany w ramach Sonderaktion Krakau. Wyjechał wówczas do położonej w dawnej Kongresówce Kazimierzy Wielkiej, gdzie do końca wojny (dzięki biegłej znajomości jęz. niemieckiego, rzadkiej na owym terenie) pełnił funkcję sekretarza w miejscowej cukrowni. Okres ten wspominał jako rdzewienie naukowe wobec odcięcia od źródeł. Nie poddawał się jednak przeciwnościom, licząc na możliwość kontynuowania pracy na UJ. Pracę habilitacyjną miał wówczas zakopaną na podwórzu rodzinnego domu.