Wejść do świata Ingmara Villqista – wielki strach. Za nic nie chciałbym znaleźć się w jego głowie. A już nie daj Boże rozpoznać się w którejś z postaci. W świecie ogłaszanych w tym tomie dramatów nie ma dobrych ról życiowych, choć zapewne niejeden aktor i niejedna aktorka wiele by dali, żeby zagrać pospolitą i zarazem potworną Starą Kobietę z Kompozycji w błękicie czy nieświadomego siebie – swojej duchowości i swojej seksualności – Eugena z Kompozycji w słońcu. Zagrać na scenie, nigdy w życiu. Cztery składające się na książkę dramaty zostały przez autora ułożone osobliwie. Zaczyna się od pocieszenia, od opowieści o dobrej śmierci, która jest wyzwalającym i ekscytującym przejściem nie wiadomo gdzie. Ale Villqist prędko przestaje być dobrotliwym świerszczem zza komina. Trzy kolejne dramaty – dramaty miłości – odsłaniają ciemne strony naszego przedśmiertnego istnienia. W tych przedstawieniach dzieje się niewiele. Villqist nie należy do dramaturgów, którzy uwodzą migotliwością scenicznej akcji. Wszystko (lub prawie wszystko) już się wydarzyło, już się dokonało poza sceną. Ingmar Villqist, właśc. Jarosław Świerszcz - polski dramatopisarz, reżyser i wykładowca akademicki, z wykształcenia historyk sztuki. Jako krytyk sztuki współpracował w latach 1988-2001 m.in. z pismami artystycznymi „Sztuka”, „Projekt”, „Tak i nie”, ”Pokaz” , ”Twórczość”, ”Tygodnik Powszechny”, ”Gazeta Wyborcza”, ”Art & Buissnes”, „Marie Claire” .Redaktor naczelny (1990-1991) kwartalnika artystycznego „BWArt”. Od 2013 roku felietonista Gazety Wyborczej w Katowicach i dwumiesięcznika „Style”, członek Rady Redakcyjnej kwartalnika „Fabryka Silesia”. W swej twórczości eksponuje motywy faszyzmu i płciowości człowieka. W 2010 zadebiutował jako reżyser filmowy dramatem Ewa. Jego sztuki były wystawiane na wieli scenach polskich i zagranicznych; przetłumaczono je na wiele języków.