Flamandzka sztuka, sztuka, która wyodrębniła się ze sztuki niderlandzkiej pod koniec XVI w., po polit. i rel. podziale Niderlandów (1581), w ich południowych prowincjach (pod względem etnicznym mieszanych, flamandzko-walońskich), które pozostały przy religii katol., pod władzą Habsburgów hiszp., a następnie austriackich.
Kontynuacją sztuki flamandzkiej jest sztuka belgijska. sztuka flamandzka kształtowała się na podłożu got. i renes. tradycji niderlandzkiej, ulegając wpływom baroku wł., później fr. rokoka i klasycyzmu. Rozkwit sztuki flamandzkiej przypadł na okres baroku; jej charakter wiązał się z mecenatem dworu, Kościoła katol. i bogatego mieszczaństwa. Znaczną rolę w rozwoju sztuki flamandzkiej odegrali jezuici, którzy wprowadzili typ rzym. kościoła barokowego. Na kanwie wzorów wł. i rodzimych zrodziła się odrębność flamandzka architektury barok.; cechuje ją bogactwo dekoracji plast. i tradycje got. w kształtowaniu przestrzennym budowli. Spośród architektów wyróżnili się: W. Coebergher, P. Huyssens, J. Francart i W. Hesius. Najbardziej reprezentatywne budowle to m.in. kościół Św. Karola Boromeusza w Antwerpii i domy na Grande Place w Brukseli. Sztuka flamandzka wyraziła się najpełniej w malarstwie; sprawił to talent P.P. Rubensa — czołowego twórcy eur. malarstwa barok., w którego kręgu działało wielu malarzy; najwybitniejsi to A. van Dyck i J. Jordaens; rozwinęli także działalność malarze martwej natury (F. Snyders, J. Fyt, P. de Vos), kwiatów (D. Seghers) i scen rodzajowych (A. Brouwer, D. Teniers). Malarstwo rel., mitol., alegor. i dekoracyjne tworzyli współpracownicy, uczniowie i kontynuatorzy stylu Rubensa (G. Seghers, C. de Vos, T. van Thulden, T. Rombouts). Malarstwo flamandzkie cechuje różnorodność tematyki, rozmach kompozycji, bogactwo inwencji i palety barwnej. Z działalnością Rubensa wiązał się też rozkwit grafiki flamandzkiej; najwybitniejsi rytownicy (L. Vorsterman, P. Pontius i bracia Bolswert) tworzyli wg szkiców i obrazów Rubensa, doprowadzili oni do wirtuozerii technikę miedziorytu, ale w rywalizacji z malarstwem zatracili odrębność środków wyrazu. Barokowa rzeźba flamandzka rozwijała się pod wpływem twórczości G.L. Berniniego; najwybitniejszymi rzeźbiarzami byli: tworzący stale w Rzymie F. Du Quesnoy (monumentalne posągi i figury dziecięce) oraz działający także w Antwerpii i Amsterdamie A. Quellinus (st.) — autor dekoracji ratusza w Amsterdamie. Z pracownią Rubensa był związany architekt i rzeźbiarz L. Faydherbe, który mal. styl mistrza wykorzystywał w dziedzinie rzeźby. Oprócz rzeźby dekoracyjnej, nagrobkowej i portretowej kwitło snycerstwo (ambony, konfesjonały zdobione rzeźbą figuralną). W XVIII w. na sztukę flamandzką wywarł wpływ fr. klasycyzm i twórczość A. Canovy. W XVIII w. rozwinęła się również sztuka zdobnicza: koronki, dywany, wyroby z metalu i szkła.