Na indywidualność poetycką Białoszewskiego składa się własny zespół realiów i motywów, swoista koncepcja bohatera oraz całkowicie nowy ton stylistyczno-językowy. Ukazywane są najczęściej przedmioty codziennego użytku lub codzienne sytuacje, to, co mieści się w ramach pokoju lub mieszkania, stanowiących azyl przed wtargnięciem świata (gości, sąsiadów). Bohater ukazany jest jako członek społeczności, ale kompromitujący wciąż konwencjonalne formy życia zbiorowego (zwłaszcza języka, ale także oficjalnej sztuki). Stąd nastawienie na styl mówiony, potoczność, wprowadzanie błędów językowych, właściwych dziecku lub człowiekowi ulicy. Szczególna rola środków językowych jest powodem, że Białoszewski zaliczany jest często do tzw. nurtu lingwistycznego współczesnej poezji. Częste są odwołania do kultury plebejskiej, warszawskiej ulicy, podstołecznych miasteczek.   źródło opisu: Mały słownik pisarzy polskich. Cz. II, Wiedza Powszechna, 1981 źródło okładki: Zdjęcie autorskie