To nie książka. To śledztwo współczesnej apokalipsy, w której uczestniczymy wszyscy, bo nie ma niewinnych. Ratuje nas tylko miłość, która uwzniośla życie wewnętrzne i zmysły. Śledztwo tropem Julii Kristevej, kultowej pisarki i psychoanalityczki. Śledztwo tropem nienawiści do obcych i ludobójstwa, intymności i polityki (rozdział o Monice Lewinsky), pielęgnacji kosmopolitycznej strefy publicznej, ikon religii, sztuki i mediów: Oblubienicy z Pieśni nad pieśniami, Joyce'a i Prousta, odmieńców, Madonny. Nowa humanistyka wybucha tu pożądaniem tradycji różnych kultur, a zarazem sensacją wizerunku. Stawia opór intelektualistom i politykom, którzy gardzą tym, że od każdego z nas bije blask własnego duszociała, płci, podmiotowości. Że każdy nosi w sobie i sensualność, i sens. Zapominamy o tym i my, nie wołając już z głębokości o pomoc. Śledztwo wznieca bunt-przypomnienie. Przeżywamy niekonwencjonalną historię człowieczeństwa od Diotymy w dialogach i Narcyza przez Marię Magdalenę i Céline'a po postmodernizm, który pomysły Kristevej i zeznania autora przekraczają. To wyzwanie.