Każdy człowiek jest na równi z innemi rzeczami w przyrodzie, zjawiskiem, podlegającem zasadzie podstawy, t. zn. prawu przyczynowości w jego rozmaitych formach.[1] Jego czynności (akty woli) nie mogą zatem być wolnemi, gdyż w państwie przedstawienia wolności niema. Determinizm jest w tym wypadku określony motywacyą, t. zn. przyczynowością, która przeszła przez intelekt[2] i która stanowi jedną z owych form zasady podstawy, a zjawia się na najwyższym stopniu organicznego życia, gdzie wola już sobie ten intelekt stworzyła. Ale człowiek jest zarazem objektywacyą tej woli, tak jak inne rzeczy w przyrodzie. Wola zaś jest nie tylko jedna i niepodzielna, ale posiada także „aseïtatem,“ t. zn. bezwzględną wolność.[3] Należy zatem wykazać, w jaki sposób daje się to pogodzić, że bezwzględnie wolna wola objektywuje się bezpośrednio w człowieku, którego poszczególne akty woli są ustalone z koniecznością. Jest faktem niezaprzeczonym, — mówi Schopenhauer, — że każdy człowiek posiada uczucie odpowiedzialności, uczucie, że on sam jest sprawcą swoich czynów.[4] A uczucie to może posiadać tylko dzięki temu, że jego charakter jest jego własnem dziełem, t. zn., że ma siebie samego do zawdzięczenia swojej własnej woli, że tem, czem jest, jest dzięki wolnemu postanowieniu tej woli. Człowiek poza sobą jako zjawiskiem, jako objektywacją woli, sam postanawia, jakim ma być. Ale poza sobą jako zjawiskiem jest przecież poza-czasową, niepodzielną, bezwzględnie wolną wolą.