"O sztuce. Eseje o ekstazie i zuchwalstwie" to zbiór esejów Jeanette Winterson o literaturze i literat(k)ach, sztuce i artyst(k)ach, a także o jej własnym życiu. Książkę otwiera esej "O sztuce", w którym Winterson zastanawia się, co znaczy dla niej i dla współczesnych odbiorców malarstwo, muzyka i literatura. Winterson oskarża współczesnego bywalca galerii/melomana/czytelnika o zbyt pochopne ocenianie sztuki i częste hołdowanie cudzym, utartym opiniom. Jej zdaniem współczesny odbiorca sztuki nie poświęca dziełom należnego im czasu i uwagi, szybko wystawia im natomiast ocenę na podstawie przelotnych, subiektywnych wrażeń. Winterson, podobnie jak T S Eliot, podkreśla wagę tradycji, nieznajomość której jest powszechna nawet u osób rzekomo wykształconych. Winterson poświęca wiele miejsca swoim ulubionym pisarkom: Gertrudzie Stein i Virginii Woolf. Autorka pisze o nowatorstwie dzieł obu artystek. Chwali Stein za to, że ta na nowo zdefiniowała pojęcie autobiografii i odpiera zarzuty pisania nieprawdy wysuwane przez artystów z jej otoczenia. Zachwyca się językiem Woolf, analizuje "Orlando" oraz "Fale". W "Wyobraźni i rzeczywistości" oraz "Mojej własnej twórczości" Winterson wyraża swoje własne poglądy na rolę literatury i pisarzy we współczesnym świecie. Pisarka nie ukrywa, że w literaturze liczy się dla niej przede wszystkim język i zawarte w słowach ukryte znaczenia.